เจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัย!!

เจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัย!!

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกของเรายังไม่มีคนอย่างเราๆอาศัยอยู่หรอก โลกในสมัยนั้นเป็นโลกของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัย หน้าตาของเจ้าคำขอโทษเหมือนเมฆผืนใหญ่ ส่วนหน้าตาของเจ้าให้อภัยเป็นหัวใจดวงโต...

จะว่าไปมันก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างไปจากโลกในสมัยนี้นักหรอก

นอกจากที่ว่ามันไม่มีตึกรามบ้านช่อง ไม่มีสิงห์สาราสัตว์ และไม่มีเรา ...

เมืองของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่ในโลกแต่ที่มีต้นไม้ใบหญ้า

ทะเล ภูเขา สายลม และแสงแดด

แต่ถึงจะมีกันอยู่แค่นั้น เจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัยก็ไม่เคยเจอกันหรอกนะ บ้านเมืองของมันถูกแยกให้ห่างออกจากกันโดยแม่น้ำสายใหญ่ เมืองของเจ้าคำขอโทษอยู่ทางซ้ายของโลก ส่วนเมืองของเจ้าให้อภัยก็อยู่ทางขวา เจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัยจึงเห็นหน้ากันอยู่ลิบๆ และต่างก็คิดจินตนาการถึงความเป็นไปของอีกฝ่าย โดยไม่มีใครคิดที่จะข้ามแม่น้ำอันเชี่ยวกรากไปหากัน

อืม... จะว่าไม่มีใครสักที่เดียวก็คงจะไม่ ครั้งหนึ่งในยุคบุกเบิก เจ้าคำขอโทษที่ 1 ผู้เป็นต้นตระกูลของคำขอโทษทั้งหลาย ได้เคยพยายามว่ายน้ำข้ามฝั่งไปหาเจ้าให้อภัย ด้วยว่าตอนนั้นมันเหงา และอยากจะมีเพื่อนเล่น...

วันนั้นเจ้าคำขอโทษที่ 1 เดินมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ"น่ากลัวเหมือนกันนะนี่ ไหลเชี่ยวเชียวแฮะ ...แต่เป็นไงเป็นกัน ยังไงซะ วันนี้ฉันก็ต้องข้ามไปฝั่งโน้นให้ได้!"เจ้าคำขอโทษที่ 1 พูดกับตัวเองในใจ จุดหมายขงสายตาเพ่งไปที่เจ้าให้อภัยที่ยืนไกลลิบๆอยู่ฝั่งตรงข้าม
" ซูม!!! "

เสียงเจ้าคำขอโทษที่ 1 กระโดดลงแม่น้ำ และพยายามดำลงให้ลึกเพื่อหนีกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก
"บุ๋...ม บุ๋มๆ"ถึงจุดกึ่งกลางของแม่น้ำแล้ว

" ค่อกๆ แอ่...กๆ "

เกือบถึงอีกฝั่งแล้ว เจ้าคำขอโทษที่ 1 โผล่ขึ้นผิวน้ำ สำลักและตะเกียกตะกายหาที่เกาะเกี่ยว
...แต่...
เจ้าคำขอโทษทำไม่สำเร็จ สายน้ำแรงเกินกว่าจะทานไหว

อันที่เจ้าคำขอโทษอาจจะทำสำเร็จก็ได้ ถ้าเจ้าให้อภัยว่ายน้ำมาจากฝั่งของตัวเองสักหน่อย และคว้ามือเจ้าคำขอโทษไว้... ถ้าเจ้าให้อภัยก้าวขาลงแม่น้ำ แทนที่จะยืนมองอย่างเฉยชา โลกอาจไม่ถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง และเจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัยคงได้เป็นเพื่อนกัน...

เวลาผ่านไปจนถึงสมัยของเจ้าคำขอโทษที่ 1000... แม่น้ำยังคงเชี่ยวกรากเช่นในสมัยเจ้าคำขอโทษที่ 1 ...สถานการณ์ไม่เคยเปลี่ยน... โลกยังคงถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง แม่น้ำยังคงขวางกั้น แต่เจ้าคำขอโทษที่ 1000 ไม่คิดเช่นนั้น มันคิดว่า... "สิ่งที่คนบอกต่อๆกันมาว่าเป็นไปไม่ได้... ใช่ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป... สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ต้องเป็นไปได้สักวัน" แต่ไม่มีใครคิดเช่นนั้นใครๆต่างคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องคบหากับเจ้าให้อภัย เจ้าคำขอโทษที่ 1000 จึงกลายเป็นคำขอโทษที่นอกคอก...
...แต่ก็เป็นคำขอโทษที่ทุกคนจะต้องจดจำไปชั่วชีวิต...

นั่นก็เพราะ... เจ้าคำขอโทษที่ 1000 พยายามทำในสิ่งที่ใครๆบอกมันว่าเป็นไปไม่ได้..." ซูม !! " ณ ริมฝั่งแม่น้ำ คำขอโทษนอกคอกกระโจนลงแม่น้ำด้วยความมุ่งมั่น มันว่ายน้ำค่ามฝั่งอย่างที่ต้นตระกูยเคยได้ทำ
ว่าย ว่าย และว่าย อย่างไม่ลดละ
...กระทั่งใกล้จะถึงอีกฝั่ง ความอ่อนล้าและกระแสน้ำก็ฉุดร่างให้ร่วงลงสู่ก้นแม่น้ำ
“บุ๋มๆ บุ๋..ม อ๊อกๆ” เจ้าคำขอโทษที่ 1000 สำลักน้ำ และตะเกียกตะกาย
คงคิดว่ามันจะลอยตามน้ำไปเหมือนเจ้าคำขอโทษที่ 1 ละสิ!

ไม่หรอก !! ...หลานของเจ้าให้อภัยไม่เฉยชา ขี้กลัว หรือเก็บความรู้สึกเก่งอย่างทวดของมัน เจ้าให้อภัยที่คอย เฝ้าดูอยู่อีกฝั่งจึงกระโดดลงแม่น้ำ
และดำผุดดำว่ายเพื่อไปรับตัวของเจ้าคำขอโทษไว้...

ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าให้อภัย วันนั้นเจ้าคำขอโทษที่ 1000 จึงสามารถข้ามฝั่งสำเร็จ และได้มีเพื่อนใหม่สมใจ ทั่งยังค้นพบอีกว่าเมื่อคำขอโทษอยู่กับให้อภัยแล้วพลังงานอันสุดวิเศษจะเกิดขึ้น มันเป็นพลังงานสีขาวที่ช่วยให้เนรมิตทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย...

และมันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะไม่ร่วมสร้างสะพานข้ามแม่น้ำร่วมกัน!!!
ใช้เวลาไม่นาน... หลังจากสร้างสะพานเสร็จ โลกที่ถูกแบ่งเป็นสองก็กลายเป็นหนึ่ง เจ้าคำขอโทษทั้งหลายเดินทางสัญจรผ่านไปผ่านมากันเจ้าให้อภัย... โลกทั้งโลกจึงได้เป็นเพื่อนกัน...

หลายวันผ่านไป เจ้าคำขอโทษที่ 1000 ได้เดินมาเจอกับเจ้าให้อภัยผู้ใจดีอีกครั้งหนึ่งที่กลางสะพาน....
“ขอโทษนะ ขอโทษที่ให้แบกภาระหนักๆนี้ ...ขอโทษที่ปล่อยให้พยายามฝ่ายเดียวมาตั้งนาน... ขอโทษแทนทวดฉันที่ปล่อยให้คำขอโทษที่ 1 ลอยตามน้ำไปโดยไม่ช่วยอะไร ขอโทษจริงๆ” เจ้าให้อภัยพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันให้อภัยได้เสมอ ก็เธอสอนฉันเดี๋ยวนี้ให้รู้จักการให้อภัย ฉันจะนับคำขอโทษของเธอเป็นคำขอโทษที่ 1001 ต่อจากฉัน”เจ้าคำขอโทษยิ้ม และเอื้อมมือไปตบไหล่เจ้าให้อภัยเบาๆ...ทุกวันนี้ เจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่คู่กันในโลกโดยไม่แยกจากกันไปไหนแม้ว่าหน้าตาของมันจะเปลี่ยนไป จนเราไม่อาจรู้ได้ และแม้ว่าตึกรามบ้านช่องของพวกเราจะแย่งที่อยู่อาศัยของมันไปเสียหมดสิ้น
แต่มันก็มีที่อาศัยแห่งใหม่...

“...ที่ที่นั้น...อยู่ในจิตใจดีดีของเราทุกคน...”
_________________________________________________________________

จะรอวันเดิมๆ ที่กลับมาอยู่ตรงจุดๆเดิม ความทรงจำที่ไม่เคยลบออกจากใจ
คำๆ นี้อาจมีค่าไม่มากมาย แต่..ขอแค่ได้พูดคำว่า
"ขอโทษ" ไม่ว่าใครจะผิดหรือถูก แต่ขอกล่าวคำนี้ที่ออกมาจากใจ สิ่งที่ผ่านมาหลายสิ่งมัน
สอนให้เราได้เรียนรู้ชีวิตคนเรามันสั้นนัก เกิดมาบนผืนแผ่นดินเดียวกัน
ขอเป็นคำขอโทษที่ 1002 ต่อจากนี้ เจ้าอภัยจะรับข้าหรือไม่ก็ตาม ข้าจะขอเป็นเจ้าคำขอโทษที่ 1002
....ไม่เปลี่ยนแปลง....